Welkom bij blog 11. Tijdens dit deel van de reis zijn we als eerste bij een VanSite-locatie uitgekomen. Daar waren we heengegaan voor een beetje rust, wifi en warme douches. Maar we zijn ook nog even met de fietsen op pad geweest. Daarna zochten we een rustig plekje in de natuur. Maar dat pakte heel anders uit. We kwamen in een geweldig feest terecht waar we weer te maken kregen met de hartelijkheid van de Spanjaarden. Het was weer een Romería. En we zijn hier ook nog op zoek gegaan naar een geocache die al drie jaar niet meer gevonden was. Last but not least hebben we een bijzondere rotsformatie bezocht. Die rotsformatie was zo bijzonder dat daar diverse aflevering van Game of Thrones opgenomen zijn. We hadden dus een geweldige tijd. En we wensen jullie heel erg veel plezier met ons reisverslag.
 |
| genieten in de sinaasappelregio |
13-05 Setenil de las Bodegas - Mairena del Alcor
Genoten van de processie gisteravond, maar dat hebben we wel geweten vannacht. De hele nacht lang kwam er steeds een auto hier langs op het grindpad, waarschijnlijk terug naar huis vanaf het feest. Niet best geslapen dus op deze eigenlijk zo heerlijke plek.
Na ons bakkie reizen we verder. We gaan een flink stuk naar het noorden. We verlaten daardoor dit prachtige maar ruige gebied in de bergen en komen uit in een wat glooiender landschap waar landbouw mogelijk is. We zien op diverse plekken graan dat geoogst wordt en gras dat te drogen ligt. En olijvenbomen, veel olijvenbomen.
Halverwege bij een redelijk groot stadje stoppen we om voor een paar dagen inkopen te doen. Het was lang geleden dat we in een grote supermarkt waren, onze eerste mercadona in Spanje, dus we vullen ook onze houdbare voorraad aan. En de Lidl zit er vlak naast, daar halen we ook nog een paar dingen, zoals bijvoorbeeld verse melk. Dat is hier echt slecht te verkrijgen. En de dieseltank is ook weer vol, dus we kunnen er weer tegen.
Het tweede deel van de reis gaat een groot deel over de snelweg. Geen straf, want de middenbermen staan hier steeds vol met bloeiende oleander, echt een prachtig gezicht al die kleuren van wit, via roze tot rood.
Dan zijn we bijna bij onze plaats van bestemming. We hebben weer voor een paar nachtjes geboekt bij een locatie van VanSite. Benieuwd waar we terecht komen! We moeten in elk geval eerst over een onverharde weg vol kuilen. Pas op de fietsen Georg, staan ze er nog? En deze keer zowaar een bordje waar we heen moeten. Een heel smal weggetje, maar ja, de pijl wijst toch echt zo. En dan een splitsing: campers rechts. We staan echt in the middle of nowhere en het wordt steeds smaller en bochteriger, dus we besluiten de boel even te voet te verkennen. Dat lijkt op een toiletgebouw. Tussen de bomen zien we nog iets wat op een caravan lijkt en die lijkt ook bewoond te zijn. We lopen door en daar staat een soort klein vakantiehuisje. Voor ons gevoel raken we steeds verder bij de bewoonde wereld en bij onze camper vandaan. Totdat we opeens een paar huizen zien. En een verlaten barretje. Kijk, hier is een soort receptie. Ik doe de deur open en inderdaad: een receptie met computer en al maar verder geen levende ziel. We besluiten hard HALLO te roepen en er komt zowaar iemand naar buiten. We zitten goed.
Het is een vrij groot soort landgoed verdeeld in etages. Vrij bossig, dus je ziet elkaar niet. We mogen gaan staan waar we willen. We kiezen een plekje boven tussen de bomen uit. Een beetje in de schaduw want het is bloedheet. Over de koelkast hoeven we ons geen zorgen te maken, want de plek is inclusief electra. Voor de 2e keer aan walstroom deze reis.
We zetten alles open wat open kan, met horren want het stikt hier van de vliegen en ze steken lelijk. Na even wat relaxt te hebben, blijken we wel een foutje gemaakt te hebben met onze keuze voor de plek. Hierboven is namelijk geen WiFi en daar hadden we deze plek wel op uitgezocht. We hebben al een hele tijd een video voor jullie klaar staan die online moet.
We melden ons nog even bij de eigenaar en we mogen verkassen naar beneden. Daar is wel ontvangst. En bovendien meer wind, wat wel aangenaam is met deze hitte. Vandaag geen zin meer in. Dat wordt morgen. Deze ene avond zonder WiFi komen we nog wel door. Kunnen we mooi nog even douchen, want dat kan alleen maar hier boven.
 |
| VanSite-locatie gevonden! |
14-05 Mairena del Alcor
Vanochtend na het opstaan direct verkast naar een ander plekje hier op de "camping". Dat was nog een heel gedoe, want er moest 2x een flink stuk achteruit gereden worden. Normaal geen probleem als je kunt zien wat je doet. Maar nu moest ik om stenen en boomstronken heen, Georg moest takken opzij houden en we moesten onder een kabel door wat maar net paste. Maar we staan en het is een prima plekje. WiFi werkt ook goed, want de video is al bijna geüpload.
We hebben de rest van de dag een rustdag hier, waar eigenlijk weinig over te melden valt. We updaten Polarsteps, zetten een video online en werken wat computer-zaken weg nu we WiFi hebben. We luieren, puzzelen en lezen wat. Het is flink afgekoeld na de hitte van gisteren. Pas in de middag trek ik m’n korte broek aan. Dat zwembad dat er gisteren nog zo aanlokkelijk uitzag in de warmte, heb ik tot nu toe links laten liggen.
In de avond zitten we ouderwets met een zak chips op de bank en kijken een paar YouTube filmpjes. Tot we ineens - geen idee waardoor - midden in een video terecht komen in een diepgaand gesprek hoe nu verder met onze reis en onze toekomstige camper. Zoals jullie weten, gaan we deze camper na onze reis verkopen. Maar wat kopen we dan? Een 6 meter of een 5.40 is de discussie. En kopen we er een in Nederland of in Duitsland, waar de prijzen veel gunstiger liggen. Maar dan mag ik in NL niet meer rijden! Een moeilijk dilemma.
De video kijken we niet meer af. We kletsen nog lang door, zelfs als we al in bed liggen. Maar nu ga ik toch echt slapen, welterusten!
 |
| mooie VanSite-locatie |
15-05 Mairena del Alcor
We hebben besloten nog een dagje bij te boeken hier. Vandaag nog een rustdag. Morgen gaan we het stadje verkennen. Dus vandaag alleen maar een kort verslag.
We hebben weer geluierd, een blog online geplaatst en de video een stuk verder gemonteerd. Tevens hebben we het intro voor de video opgenomen. We hebben daarbij wat anders uitgeprobeerd en zijn benieuwd of dat jullie bevalt.
Leuk is dat ze hier ook van die vruchtjes hebben die we eerder hebben leren kennen. Ten eerste die gele (mispel), de boom staat voor onze camper dus we pikken er regelmatig ook een paar. Maar ook die kleine rode en witte die naar aardbeien smaken. Iets verderop staan daarvan een paar bomen. Het zijn moerbeien. En dan hebben ze hier natuurlijk nog sinaasappels, heel veel sinaasappels. Ze vallen hier overal uit de boom en je kunt ze niet eten (zuur). Ze worden op een hoop geveegd en ik heb geen idee wat ze ermee doen. Er liggen echt honderden kilo’s.
In de ochtend is het hier steeds fris, maar in de middag komt de zon en is het een stuk warmer. Vandaag dus maar weer een keertje lekker buiten gegeten. En ondanks dat het mooi weer is en er geen wolkje aan de lucht is, komt er ineens een gigantische windvlaag over ons heen. Georg is zo slim de borden vast te houden. Ik kijk alleen maar verschrikt om: het hefdak! Maar er is niets aan de hand, behalve een mat die rondvliegt, stokjes en zand in ons eten, de hor die los gewaaid is en takjes en blaadjes in de camper. Waar kwam dat ineens vandaan? Zo snel als de wind opkwam, is het ook weer rustig. Dus wij eten weer lekker verder.
Niet veel beleefd verder, maar desondanks was het een heerlijke dag.
 |
| lekker buiten eten |
16-05 Mairena del Alcor
Vandaag willen we op tijd opstaan, dus we hebben de wekker gezet. Maar we zijn beiden voor de wekker wakker. Kort voor 9 uur halen we de fietsen van de drager en rijden richting het stadje. Vroeg vertrekken betekent: fris. Dus de truien zijn aan, maar het is heerlijk weer en wat in Spanje vlak lijkt, is toch gauw heuvelop en heuvelaf, dus het duurt niet lang voor de truien uitgaan.
Het stadje stelt niet zo heel veel voor, maar er zijn wel fietspaden, dus dat is lekker. Er liggen ook geen geocaches, dus we komen al snel in het volgende dorp uit, waar er wel een paar liggen. De eerste ligt in een park in de stad en vinden we vlot. De volgende ligt in een flink groot park net buiten de stad, waar je ook direct flink naar beneden gaat. Dat wordt terug lopen weten we gelijk. De cache is pas een keer gevonden en lange tijd lijkt het erop dat wij hem niet vinden. We hebben echt heel lang gezocht. Totdat ik zeg: ik zie ook helemaal niet waar de foto’s genomen zijn. Foto’s, zegt Georg, zijn die er dan? Jazeker, had je dat nog niet gezien dan? Maar de foto’s waren voor hem genoeg aanwijzing om weer verder te zoeken (hij had het al opgegeven) en gelukkig vindt hij hem daarna vlot. Jippie, een STF.
Voor de volgende moeten we nog verder naar beneden en verderop weer ophoog. Het pad daarboven loopt dood, dus we besluiten de fietsen achter te laten. Deze cache vinden we vlot en we genieten hier nog even van het mooie uitzicht over het meertje.
Georg denkt dat de weg hier wel verder naar boven loopt, dus hij gaat even poolshoogte nemen. Ja het lukt. Dus we lopen een stuk terug naar beneden om de fietsen op te halen en duwen ze verder naar boven. Pfffftttt….dat is pittig.
Boven komen we bij een soort feestzaal aan. Met allemaal bijgebouwtjes. We kunnen het niet helemaal plaatsen. Is dit een vaste plek voor een kermis ofzo? Geen idee. Wie het weet, mag het zeggen. Kort verderop vinden we nog een cache: TTF! Hoe is het mogelijk. Drie podiumplaatsen….
Dan begint de honger op te spelen. We fietsen naar de Mercadona en halen een vers stokbrood, een pakje met plakken kaas en dikke plakken ham. En voor toe een stuk watermeloen. Iets verderop vinden we een bankje, waar we lekker picknicken. Georg snijdt met z’n zakmes het brood aan stukken en hap….lekker genieten!
Dan is het tijd terug te fietsen. Via een andere route dan de heenweg. Dat kost nog wel wat moeite, omdat het overal eenrichtingsverkeer is en we bovendien heuvelop en heuvelaf moeten. We redden het fietsend naar boven, maar het gaat steeds maar net.
Terug bij de camper vullen we eerst even het water bij - morgen gaan we weer door - en dan zetten we de fietsen weer op de drager. Daarna lekker ff bijkomen met een bakkie en een boek.
De rest van de middag en avond genieten we hier nog lekker van de rust, WiFi en een warme douche.
 |
| al fietsend geocaches loggen |
17-05 Mairena del Alcor - Almaden de la Plata
Voor we hier vertrekken vullen we nog even het ruitensproeireservoir bij, ons eigen drinkwater en we maken het zonnepaneel nog even schoon. En we maken hier met de sinaasappels een foto om naar een van onze (binnenkort) jarige familieleden te sturen (dus die wordt hier niet getoond). En dan …. tijd voor een stukje reizen en nieuw avontuur.
Voor we echt verder doorreizen, slaan we nog even wat in bij de Mercadona iets verderop. Maandag eerste pinksterdag, dus even zien dat we het tot dinsdag redden met de voorraad.
Dan rijden we verder. We worden door de buitenwijken van Sevilla gestuurd. Het is goed opletten, want het is erg druk - ben ik nu de grote stad al ontwend?!? - en de route is niet altijd even duidelijk. Zonder grote problemen bereiken we een tijdje later de snelweg naar het noorden. Eerst maar eens even een P opzoeken voor brunch. Dat lukt vlot - al is hij niet bepaald aantrekkelijk. Maar het eten smaakt er niet minder om.
Daarna gaat de reis nog een stukje verder naar het noorden. Het wordt steeds bergachtiger, maar niet zo ruig als waar we eerst waren. Dan verlaten we de snelweg voor het laatste stukje door de bergen naar onze bestemming. Het is een locatie die we hadden gezien bij Wolftrail op instagram, dus we zijn heel benieuwd.
We moeten de weg af via een soort grindpad dat best steil naar beneden loopt. Kom ik daar weer omhoog, vraag ik aan Georg. Maar hij heeft er alle vertrouwen in. We komen langs een soort kerkje in the middle of nowhere vlakbij onze bestemming. Ziet er prima uit, maar dan moeten we misschien wel voor zondag weg zijn.
We kijken nog wat verder om ons heen en er blijkt een zandpad - goed begaanbaar - nog verder naar beneden te lopen. Dat komt bij een hele ruime, horizontale picknickplaats uit met allemaal bankjes en BBQ’s. Een prima plek om te overnachten. We zien wel verderop 2 auto’s staan en mensen bezig met een partytent. Het is ver genoeg van ons vandaan en we besluiten het erop te wagen.
Niet veel later stappen ze in hun auto’s en rijden weg. Ze komen langs ons, dus ik stap even uit om te zwaaien. Ze zwaaien vrolijk terug en stoppen achter onze camper. Kennelijk willen ze wat zeggen. Alleen maar Spaans natuurlijk, maar ik begrijp het wel. Mañana Romería zegt hij. Het kwartje valt direct. Romería, hadden we dat al niet eens….? Hij zegt nog “party”. Ja het is me helemaal duidelijk. Ik wijs naar de camper en vraag OK? Mogen we hier staan. Ja alles OK, party!
Nou, we zijn heel benieuwd naar morgen. Niet waarom we dit rustige plekje hadden opgezocht, maar dat willen we wel - weer - een keertje meemaken. We kunnen altijd morgen in de loop van de dag nog vertrekken als we te bang zijn voor onze nachtrust…
In de loop van de avond komen er steeds meer auto’s aan met mensen die een partytent komen opbouwen. Het is heerlijk weer, dus we eten buiten aan een picknicktafel en bekijken wat hier allemaal gebeurt. Wat zou er morgen op ons af gaan komen?!?
Na het eten lopen we nog een rondje. Het koelt flink af dus als we terug zijn gaan we lekker binnen zitten. De auto’s rijden af en aan met klapperende aanhangwagens erachter. Oh jee, het zal ons toch ook niet vannacht al onze nachtrust kosten? Maar nee, tegen de tijd dat wij onder de wol kruipen, rijdt de laatste auto hier weg. Welterusten.
 |
| dit zou een rustige locatie moeten zijn..... |
18-05 Almadén de la Plata
Het was doodstil en ijskoud vannacht, we lezen later dat het 4 graden was. Heerlijk geslapen. Kort voor de wekker gaat, komen de eerste auto’s aan. Wij zijn er klaar voor jongens, kom maar op met dat feest!
Het wordt drukker en drukker. Vooral met auto’s, niet met mensen. Er zijn er wel enkelen, maar het mag geen naam hebben. Hier en daar gaan de BBQ’s aan. Wij vermoeden dat veel mensen hun auto hier alvast neerzetten en met de processie deze kant uit komen.
En dan begint het wachten. Het wachten tot er iets gebeurd. En dat duurt lang kan ik je vertellen. Echt iets opstarten willen we ook niet, omdat we wel ineens naar buiten willen kunnen als de processie komt. Het is inmiddels al ver in de middag. Hadden we het programma maar geweten, dan waren we eerst gaan wandelen. Maar helaas.
Het is tegen half 4 als we eindelijk een trommel horen. En in de verte een stoet de berg af zien komen. Ja, dan gaan ze echt door het water waar we gisteren stonden. Die weg heeft een waadplaats door de rivier maar die is best wel diep. Dat wordt spectaculair!
De auto die de stoet begeleid redt het - met moeite - door het water heen. Bergop daarna slipt hij door maar krijgt snel grip en is boven. Dan volgt de ossenwagen. De ossen krijgen het commando in het water te stoppen en dan begint de menigte in koor iets goddelijks te roepen: viva (leve) ….. , niet Maria maar een andere heilige. Dan moeten de ossen verder trekken tot ze half op de heuvel staan. Weer stilstaan en hetzelfde liedje. Arme beesten, het is bloedheet en ze moeten maar aan die kar trekken zodat hij niet weer achteruit de rivier inrijdt. Later zien we dat de ossen uitgespannen worden en krijg ik pas echt medelijden. Ze trekken de kar niet, maar dragen hem op hun horens en dus op hun kop. Ik heb dat juk even opgetild, maar dat is echt niet te tillen.
Na de ossenwagen volgen enkele karren met paarden, ezels of muildieren. Een ezel heeft wat problemen met het water, maar de rest loopt eigenlijk vlot door. Dan komen de auto’s met aanhangers. Poeh, het is echt diep! En het wordt zo te zien steeds dieper door al die wagens die erdoor gaan. Bij het eruit rijden, komt de achterkant van de aanhanger regelmatig in of bijna in het water. Maar voor zover wij het gezien hebben, is alles goed gegaan.
Na een tijdje zijn we namelijk achter de stoet aan naar de kerk gelopen. Het vaandel wordt van de ossenwagen gehaald en op een stok geplaatst die door iemand vastgehouden wordt. En elke groep die aankomt, brengt een religieus lied of dans aan de heilige. Meestal ook met bloemen.
Daarna worden de ossen uitgespannen en mochten ze water drinken. Ze werden gewoon aan een touwtje gebonden aan hun horens over het terrein vervoerd. En later in de bosrand losgelaten om te grazen. Kennelijk zijn ze niet bepaald gevaarlijk. Zo zien ze er echter wel uit met die horens. Heb je gezien hoe kolossaal die zijn?
Dan lopen we een rondje over het terrein. Al gauw roept een groepje of we wat willen drinken. Ja dat willen we wel. We krijgen een stoel, een drankje en eten, veel eten! Als we ons handen nog vol hebben, krijgen we het volgende al aangeboden. Helaas maar een paar woorden Engels dus echt converseren wordt het niet. Maar toch is het gezellig. Er komt een “muziekding” tevoorschijn en er wordt wat muziek gemaakt. Wat het voor ding is weten we niet. Een soort bamboestok die klappert met een bel eraan. Ik mag het proberen en krijg er ook wat geluid uit. En dan wordt er ook gedanst. Wat een gezelligheid. Ze weten ons te vertellen dat ze een vriendengroep zijn uit Sevilla met een 2e huis hier in dit dorp. Ze vertellen ook dat er in dit dorp veel Nederlandse jongedames zijn die paardrijles geven of iets dergelijks.
Na enige tijd zetten wij ons rondje voort. Hoe verder richting het dorp, hoe jonger het gezelschap en hoe meer herrie (muziek die hard staat en niet meer Spaans is maar meer disco). Maar we zien ook een klein groepje zitten zingen met alleen wat castagnetten. En tussendoor zien we op de berg nog steeds de stoet. Die is echt lang, het einde is nog niet in zicht.
Dan wijst Georg mij ineens op Marco Borsato. Niet in persoon natuurlijk, maar muziek. Vandaag is rood, klinkt het knetterhard. We lopen erheen en ik wil in het Engels vragen waarom Nederlandse muziek, maar ik hoor direct dat het Nederlandse zijn. Het blijken dus die “paardenmeisjes” te zijn. Geen paardrijles, maar opvang (stichting) van verwaarloosde paarden. We krijgen direct een uitnodiging morgen even langs te komen. We krijgen ook een drankje en we zijn van harte welkom in hun aanhanger te blijven voor eten en drinken. Maar de muziek staat erg hard dus wij lopen door.
Terug bij de camper blijkt het al tegen 8 uur te zijn. We eten nog een kleinigheidje, maar we hebben behoorlijk last van een aggregaat. Niet alleen van de herrie; vooral van de stank. Dus op een gegeven moment verhuizen we naar binnen. Best lekker, want ik ben erg moe van de drukte en herrie (hele dag al een ander aggregaat plus de muziek).
En eigenlijk wilde ik sowieso nog wat verplaatsen, dus dat besluiten we nu te doen. Een stuk meer achteraan op het veld. Dan komen niet alle auto’s die vanavond of vannacht naar huis gaan langs onze camper. We lopen er eerst even te voet heen en zwaaien nog even naar onze vrienden die hier staan. Die zijn aan het opruimen en gaan weg.
En dan zegt Georg: lopen daar nou koeien in de rivier? We lopen iets verder door en jawel, we horen overal bellen. Niet een paar koeien, maar een hele grote kudde. Met allemaal kalfjes erbij, ook een heel kleintje. Die kleintjes komen nieuwsgierig op ons af. Wij houden gepast afstand want waar is papa? En dan komt er iemand de boel verpesten. Die vindt dat er geen koeien bij de Romería horen en jaagt ze weg. Erg jammer. Want eigenlijk kwamen we daarvoor naar deze plek. Hier schijnen namelijk koeien en paarden rond te lopen, maar ook varkens - van de bekende iberico regio. Gelukkig wel even kort koeien gezien. En andere leuke dingen meegemaakt. Maar het contrast waarvoor we hier kwamen is erg groot
Inmiddels zijn we verplaatst. Hier zitten wat kleinere groepjes en het is wat rustiger zonder aggregaten. Er zijn diverse kampvuurtje aangestoken en van alle kanten klinkt muziek en geklets. Maar ik heb wat te vroeg gejuicht. Ook hier gaat de muziek steeds harder. Naar bed gaan stellen we nog maar even uit. Maar op een gegeven moment val ik bijna om van de slaap, dus we duiken toch ons bed in. Dan luidt de kerkklok 11 uur. Of dat een teken was weet ik niet, maar de muziek gaat zachter. Er wordt nog doorgefeest, maar op een manier dat het voor anderen mogelijk is te slapen. Slaap lekker!
 |
| alweer een Romería |
19-05 Almadén de la Plata
Ik ben vrijwel direct in slaap gevallen. Georg zegt dat ik voor hem sliep en dat is heel uniek. Van 2 luid brekende takken wordt ik wakker. Het is verder doodstil en nog schemerig. Zouden we dan toch nog koeien of liefst paarden of varkens rond de camper zien? Ik probeer naar buiten te kijken zonder Georg wakker te maken. Dat lukt helaas niet. Dus ik ga even op het bed staan om om ons heen te kunnen kijken. Helaas geen dieren. Er zijn meer mensen blijven slapen en de eerste kampvuren zijn aan. Het was vast iemand die een tak brak voor het vuur. Ik ben klaar wakker, maar Georg slaapt nog lekker een tijdje verder.
Als we opstaan is er overal om ons heen leven. Mensen zitten gezellig bij elkaar bij een kampvuurtje. Wij doen even rustig aan en tegen de tijd dat wij willen vertrekken, zijn er al diverse groepjes vertrokken. Maar tot ons afgrijzen laten ze die smeulende vuren gewoon zo achter. We staan hier midden in het bos en het is kurkdroog! Dat is toch ongelofelijk?!? Ons plan was eigenlijk een flinke wandeling te maken en nog een nachtje te blijven. Dan hopelijk een stille avond en nacht met dieren. Maar we durven de camper hier niet te laten staan. Er blijft hier straks waarschijnlijk niemand achter en als iedereen zo met z’n kampvuur omgaat… (om ons heen al 2).
Dus we pakken de camper in en rijden naar het dorp. Maken we de wandeling vanaf daar. Spaart ons ook een hoop kilometers. We volgen voor een deel de camino de Santiago, die ons al snel het dorp uitvoert naar boven richting de berg. Met een leuk zicht op het stadje, bij de witgele kerk staat onze camper. We hebben een schitterend uitzicht over de vallei en het is een goed begaanbaar pad, al gaat het natuurlijk wel veel bergop.
Op een gegeven moment verlaten we de camino en zoeken onze eigen weg verder naar boven. We komen hier langs voormalige marmermijnen. En je raadt het al: we zijn onderweg naar een geocache. Een speciale. Geen oude deze keer, maar eentje die in mei 2021 voor het laatst gevonden is. We realiseren ons terdege dat het op een teleurstelling uit kan lopen, want hij kan erg moeilijk te vinden, erg moeilijk te bereiken of zelfs gewoon weg zijn.
Vlot komen we aan op de locatie van de cache. Het is bij een marmergroeve. Georg kiest ervoor om in de groeve te gaan zoeken en ik erboven. En zowaar, binnen 2 minuten vind ik de cache. Dat is echt gaaf. Het originele logboek uit 2015 zit er nog in. Dat ging gemakkelijk!
We besluiten niet dezelfde route terug te lopen maar via de andere kant van de berg naar beneden. Een smaller paadje, dus dat zal wel wat meer uitdaging worden. Ook dit is een mooie wandeling, al raken we het pad wel een keertje kwijt (eigenlijk loopt het dood) en lopen we op een gegeven moment op een weggetje dat niet op onze kaart staat. Het is goed te doen, alleen het laatste stuk gaat echt flink steil naar beneden over allemaal losliggende steentjes, echt niet mijn favoriet. Maar we zijn bijna beneden, dus ik besluit dit stukje half op m’n kont half op m’n hurken te doen. Gaat prima, alleen de stenen waar ik met m’n handen op steun, zijn bloedheet. En smerig, rood stof, hoe zal m’n broek eruit zien?
Beneden aangekomen ontdoen we onszelf eerst van meeste stekels, het zijn een soort grasaren en onze schoenen en sokken zitten er vol mee. En ze steken behoorlijk! En dan volgt nog een flink stuk langs een (doodstille) weg, het saaiste gedeelte. En langer dan gepland, omdat een tussendoor-pad niet begaanbaar was.
En dan zijn we weer bij ons campertje. We besluiten hier te blijven overnachten. We staan hier op een rustige plek aan de rand van het dorp. De weg waaraan we staan is parallel aan de hoofdstraat, dus heel rustig. Aan de andere kant kijken we op de bergen. Dus we doen het hefdak omhoog en zetten alles open. Met horren want het stikt hier van de vliegen. In no time hadden we er denk ik al 10 binnen. Daarna zijn we misschien wel een half uur bezig de grasaren uit onze schoenen, sokken en voeten te halen. Die krengen hebben zelfs door het leer van m’n schoenen heen gestoken (maar de meeste zijn door de bovenkant richting m’n enkel gegaan). Georg z’n schoenen zien er nog erger uit, kijk de foto maar eens.
Dan maken we het ons gemakkelijk en genieten van de rust hier na een paar drukke dagen. Rond 10 uur willen we ons klaar maken om naar bed te gaan. Maar dan barst het vuurwerk los. Kennelijk de afsluiting van 2 dagen feest. In de hoofdstraat zien we een paar van de wagens voorbij rijden. Eentje komt hierheen en stopt pal voor onze neus. Inmiddels zijn we klaar het bed in te duiken, maar ze gaan de wagen aftuigen. En je wilt niet weten hoeveel herrie Spanjaarden kunnen maken. Dan komen ook de Nederlandse dames en ook die zijn flink luidruchtig. Evenals de muziek. Dat wordt niets met slapen.
Om 11 uur luiden de klokken weer en wordt er nogmaals vuurwerk afgestoken. Dat is denk ik min of meer het einde van het feest, want ook de muziek gaat zachter, dus wij duiken nu echt ons bed in.
 |
| deze cache was al 3 jaar niet gevonden |
20-05 Almadén de la Plata - Monesterio - Malpartida de Cáceres
Helaas bleef de muziek niet rustig. Het werd echt disco. Heel veel Nederlandstalig. Wij denken dat de Nederlandse dames zelf nog een feestje gebouwd hebben. Ze hebben ons een slecht nacht bezorgd, maar waarschijnlijk het hele dorp. Het was echt heel luid en ging door tot in de kleine uurtjes.
En toen was het 6 uur. De kerkklokken vonden dat we wel opstaan konden. Evenzo vonden de vuilnismannen en de schoonmakers. Pfffftttt wat een herrie. Grote vrachtwagens, luid rollende wagentjes en lekker naar elkaar schreeuwen. Voor mij was het gedaan met de nacht. Georg sliep door veel heen en werd om 8 uur wakker van de wekker. Ook een beetje geradbraakt, want erg goed was zijn nacht ook niet.
Voor we vertrekken loop ik nog even het dorp in om een brood te scoren. Behalve die herrieschoppers vanochtend vroeg slaapt het hele dorp nog, dus geen brood. Dan zien we onderweg wel.
We hebben een mooie rit door de bergen richting de snelweg. Het is maar 14 graden en we hebben de kachel zelfs aan. Wel is het schitterend weer. En dan ineens! Varkens! Er komen er steeds meer aanlopen. Weliswaar achter een hek, maar zo te zien hebben ze kilometers voor zichzelf. Ze komen zelfs naar het hek toe. Bang zijn ze totaal niet. En kleiner dan ik ze had verwacht. Zwart en vrijwel haarloos. Op zoek naar eten natuurlijk, maar ze zijn opvallend actief. Ze rennen regelmatig achter elkaar aan of naar de andere kant van het veld. Echt zo gaaf om gezien te hebben!
Dan komen we aan op de snelweg. We hebben een flink stuk voor de boeg want we gaan wat grotere stappen maken naar het noorden. Er zijn een paar dingen die we echt graag nog willen zien, maar vinden het niet prettig als het te heet wordt. Hier in het binnenland kan het echt goed warm worden en dat is niet aangenaam als je graag actief bent.
Maar onze eerste stop volgt al snel. We komen een nieuwe provincie binnen - Extremadura - en willen daar graag een cache zoeken. Een autobaancache. We willen alle provincies van Spanje waar we doorheen komen op de geocaching-kaart hebben. Dat is in Portugal door het slechte weer helaas niet gelukt en daardoor ontbreekt ook 1 provincie in noord Spanje. Maar nu met dit heerlijke weer willen we dat wel graag doen.
Om bij de cache te komen lopen we weer een stukje van de route naar Santiago. Een heel saai deel, want ze moeten hier langs een hele drukke rotonde en onder de snelweg door. Wij dus ook! Maar de cache ligt eigenlijk best bij een leuke locatie, bij een lost place van een kerkje. Het duurt even voor we hem hebben, maar gelukkig wel gevonden. Hoeven we niet nog een keer te stoppen, want zo met de auto cachen is niet mijn ding. Op de P eten we op het gemak nog wat - we konden hier een stokbrood kopen - en dan rijden we door. Nog 2 uur te gaan.
De plek die we uitgezocht hadden voor de nacht ziet er prima uit. We staan op een P net buiten het natuurgebied, dus hier mag je staan. Het weer is wat veranderd. Richting 20 graden met flink wat wolken. Eigenlijk heerlijk voor actieve mensen zoals wij. Hopelijk genoeg zon voor onze koelkast.
We genieten de rest van de middag en avond van de rust en het prachtige uitzicht. Morgen gaan we de omgeving verkennen.
 |
| toch nog gezien de Iberico-varkens |
21-05 Malpartida de Cáceres
Wat een heerlijke plek hier. Doodstil en een geweldig uitzicht. Ik sta buiten op m’n gemak een theetje te drinken met zicht op de kudde koeien. Een gigantische stier verlaat de groep en loopt op het hek af even verderop langs het zandpad waaraan wij staan. Ik denk die loopt richting de ernaast gelegen wei. Maar nee, hij loopt gewoon rechtdoor en staat ineens op het pad. Hij kijkt even links en rechts (daar sta ik) en besluit dan naar links te gaan. Op zijn dooie akkertje loopt hij op het pad (waar ook wandelaars en auto’s langskomen) al verder en verder, totdat ik hem niet meer zien kan omdat hij achter de heuvel verdwijnt. Heel benieuwd waar die uitgekomen is en wat hij zich in z’n hoofd gehaald had.
Na ons bakkie stoppen we wat eten en drinken in de rugzak en gaan vroeg op pad. Het is nog fris, dus we besluiten - na enige twijfel - onze truien aan te trekken. Daar zijn we in het begin heel blij mee, maar al gauw gaan ze uit en moeten we ze de rest van de dag meeslepen. Altijd een moeilijke afweging. We kunnen hier zo vanaf de P door een hekje het natuurgebied in. Een uitstekende plek!
Het is echt een prachtige wandeling langs diverse meertjes en alles groeit en bloeit. En dan natuurlijk die bijzondere rotsformaties. Ik kan het niet omschrijven, het lijkt soms een soort maanlandschap. En alsof de rotsen hier neergegooid zijn, ze zijn soms doormidden gespleten. En hebben de bijzonderste vormen. Het is ook daarom dat dit landschap destijds uitgekozen is een deel van Game of Thrones hier op te nemen.
En we hebben geluk, want er liggen echt vele geocaches hier. Ook heel, heel veel earthcaches. We doen ze lang niet allemaal en hebben ook een aantal DNF’s.
Het is hier echt doodstil, je hoort alleen maar vogels. Er zit hier een hele kolonie ooievaars bovenop de rotsen en op palen te broeden. Tevens lopen er veel koeien. We zien ze een paar keer van afstand. Maar vooral het tweede deel moeten we goed oppassen niet in hun vlaaien te stappen, want daar ligt het hier bezaaid mee.
We komen vrijwel niemand tegen. Totdat we bij de officiële P komen - waar ook het restaurant zit. Daar zijn wel wat mensen en een schoolklas. De meesten stappen uit hun auto, lopen naar de rand van het water, kijken naar al het moois en check, ze kunnen weer door. Wij nemen er wat meer de tijd voor.
Terug bij de camper lessen we eerst onze dorst. Het was wat warmer dan verwacht en de route was ook langer, dus we hadden een beetje te weinig water mee. En dan eten we nog een kleinigheid, want we hadden ook alleen een paar crackers bij ons.
De rest van de middag en avond beleven we niet veel spannends meer, dus tot morgen!
 |
| Los Barruecos |
TO BE CONTINUED...
Onze avonturen leggen wij ook vast in vlogs op YouTube. Hier dus het uitgebreide verhaal; in onze vlogs (veel) meer beeld. Wij hopen natuurlijk dat jullie ook op YouTube van de partij zullen zijn!
Al onze overnachtingsplaatsen met omschrijving en foto's vinden jullie op de pagina Overnachtingen met de camper. De camperroutes die wij al eerder maakten, vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe reacties? Zet dan hierboven het vinkje bij "Melding sturen" aan.