Daarna overnachten we op de Col de Portalet en hebben een van onze mooiste hikes ooit. Bovendien gaan we daar boven in de bergen op zoek naar een geocache in een meertje. Of dat ons gaat lukken...
En last but not least komen we aan in CanFranc-Estación, bekend van zijn lost places en verlaten treinen.
Veel mooie avonturen dus, lees maar gauw verder!
 |
| wandeling in een skigebied |
15-09 Panticosa
Vandaag gaan we door de kloof hier wandelen. Er is een soort route ala de bekende camanito del Rey, dan loop je over stalen vlonders boven langs zo’n kloof. Hij heet Inicio Pasarelas en dat is de reden dat we hierheen gekomen zijn.
We hadden van de week al even op internet gekeken of het er druk is. Dat viel mee maar we dachten vandaag op maandag is het vast rustiger. Hadden we dat maar niet gedaan! Ik pak m’n PC om kaartjes te bestellen en de doordeweekse dagen zijn uitgeschakeld. Dat was van de week niet zo! Er bestaat ook nog een kans dat het doordeweeks gratis is, dus we gaan wel op pad. Maar al voor we daar aankomen, horen we van anderen dat de kloof dicht is. Die waren gisteren nog bij het VVV geweest en daar hadden ze er ook niets over gezegd. We lopen nog wel naar de start. Gewoon even kijken en natuurlijk een video opnemen van deze teleurstelling. Blijkt er alleen maar een touwtje te hangen als afzetting. Zullen we…..? Ja we gaan! Maar 50 meter verderop wacht ons een tweede teleurstelling: een metalen hek dat het geheel finaal afsluit. Wat een pech!
We balen enorm dat we niet gisteren deze route gelopen hebben. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer, het is niet anders. We zetten onze teleurstelling opzij en gaan gewoon aan de wandel. We lopen naar een uitzichtspunt boven het stadje. Met alweer een grandioos uitzicht 360 graden rondom en ook heel mooi op de plek waar wij met de camper zijn. Ik vertel dit zo even vlot, maar je begrijpt waarschijnlijk wel dat het weer flink klimmen, hijgen en zweten was.
Aan de andere kant dalen we weer af. We zien nog een paar bunkers van de Linie P waar we in kunnen. Ook leuk om te zien. Daarna komen we vlot weer in het stadje aan.
Gewoon omdat het kan, besluiten we nog een keertje bij het barretje van gisteren te stoppen. We bestellen patatas bravas en kroketjes. Mmmmmm…..
En zo hebben we toch nog een perfecte dag gehad met nog steeds fantastisch weer.
 |
| ook plan B is puur genieten puur |
16-09 Panticosa - Baños de Panticosa - Col de Portalet
Vandaag reizen we weer door.
Als eerste naar Baños de Panticosa. Het ligt ongeveer 8 kilometer hier vandaan hogerop in de bergen en daar zijn dus thermale baden. Er liggen ook een paar Caches en er is een meertje, dus laten we maar eens even gaan kijken. Maar we hadden ons de - overigens schitterende - rit naar boven kunnen sparen. Het is er niet bepaald gastvrij met overal borden verboden te parkeren en privé. We parkeren een eindje buiten het dorp en gaan toch maar even kijken. Als eerste komen we bij wat vervallen gebouwen uit, daarna bij veel parkeerterreinen en lelijke gebouwen en hotels. Er lopen wat mensen maar verder is er totaal geen leven. Rondom het meertje kan je ook niet lopen, want er staat al gauw een bord tot hier en niet verder. Waarschijnlijk kun je hier wel prachtige hikes maken, want de bergen rondom zien er ruig en steil uit. Wij loggen 2 caches en rijden weer terug naar beneden totaan de doorgaande weg richting Frankrijk.
We hebben een plek in ons hoofd waar we graag willen staan. Ergens hoog in de bergen. Twee jaar geleden reden we erlangs, we stopten er ook voor lunch en die plek is nooit meer uit m’n hoofd gegaan. Zo mooi en ruig was het daar. Bovendien zag Georg daar een marmot en ik niet. En die wil ik zo graag een keertje zien. In de Alpen schijn je ze regelmatig te zien. In de Pyreneeën minder vaak. Georg heeft me gewaarschuwd. Misschien vinden we de plek niet meer. Misschien is het niet meer zo mooi als jij het in je hoofd hebt. En die marmot was helemaal een toevalstreffer. Maar ja, het is maar een kwartiertje rijden, dus wat maakt het ons uit.
En zowaar. De plek vinden we vlot, het is nog steeds schitterend en nergens een verbodsbord - die we hier wel veel zien. Wij gaan hier slapen. We stappen uit en genieten van de uitzichten hier. Rondom ons heen bergen en koeiebellen. Wat een uitzichten. Alleen jammer dat de marmot weg is zeg ik gekscherend tegen Georg. Maar kort daarop zien we er zelfs twee! We zien hun holletje en ze komen regelmatig te voorschijn. Zo leuk!
Terwijl ik dit schrijf, zijn de koeien ook dichterbij gekomen. Ze staan nu echt vlak voor de schuifdeur met alleen een klein beekje ertussen. Ze staan lekker te grazen en wij hebben een concert van geklingel van bellen. We staan op ruim 1700 meter hoogte, zo net boven de boomgrens. Wat een gave plek!
 |
| wat een prachtige slaapplek |
17-09 Col de Portalet
Brrrrrr….wat was het koud vannacht. Ik had duidelijk een deken te weinig. Maar toen ik er een extra lakentje overheen gelegd had en later een bodywarmer en Georg als lepeltje, ging het beter.
Als we wakker worden zien we dat we hier lang niet alleen waren. Ik geloof dat we hier met z’n 8-en staan. Campers, maar ook autoslapers. Kort daarop komt de zon boven de bergen uit piepen. Het belooft een mooie dag te worden.
Wij gaan al bijtijds op pad. We gaan een wandeling doen van Komoot omhoog de bergen in van waar wij nu zijn op 1.720 m hoogte naar een bergmeertje op 1.960 m hoogte. En daar bij dat meertje ligt ook een Geocache. Om precies te zijn op een eilandje in de meertje. Dus de zwemkleding gaat mee en onze waterschoenen. Heel benieuwd of we überhaupt bij het meertje komen en dan nog afwachten of we de cache kunnen vinden. Maar we hebben tegen elkaar gezegd we gaan gewoon genieten van de wandeling en we zien wel waar we komen.
En genieten deden we. Wat is het hier enorm gaaf en ruig. En zo anders dan de vorige keer zo boven de boomgrens. Stekelig gras, wat struiken, veel herfsttijloos, paddestoelen, duizenden sprinkhanen die wegspringen, vlinders en natuurlijk stenen en rotsen. Het pad zelf is goed begaanbaar. Nauwelijks rotsen of keien waar we over moeten lopen. Maar soms wel echt heel steil omhoog. Op zulke stukken hijg je je echt kapot. Maar tussendoor ook weer stukken redelijk vlak, dan kun je weer even bijkomen.
Al vlot kruisen er twee koeien met een dartelend kalf ons pad. Daarna hebben we geen dieren meer gezien. Althans: geen levende. Halverwege de route zien we een dood dier liggen. We denken eerst een koe, maar het blijkt een paard te zijn. Helemaal opgenomen in de natuur. Alle weken delen zijn verdwenen; er is alleen nog maar een karkas over, maar met de vacht nog helemaal in tact er omheen. Zo mooi dat je er een kleed van zou kunnen maken. Tot mijn verbazing vind ik het niet gruwelijk. Dit dier heeft tot het einde toe van het leven genoten en is nu opgegaan in de natuur op een fantastische plek.
We lopen weer door en genieten van de adembenemende omgeving om ons heen. Wat is het hier geweldig. Probleemloos redden we het totaan het meertje. Het ligt in een afgesloten vallei met maar één wandelpaadje erheen. Doodstil, het water spiegelglad en kraakhelder. Het eilandje zien we aan de achterkant van het meer en we lopen erheen. Nog steeds kraakhelder, maar hier moet je door allerlei waterplanten heen om bij het eiland te komen. Niet helemaal mijn ding. Maar we kleden ons om en ik ga een poging wagen. Georg is helemaal niet zo’n waterrat. Ik steek mijn voet in het water. IJs- en ijskoud. Ik probeer te gaan staan. De stenen zijn spekglad, dus ik moet op de bodem gaan staan. Die is blubberig en de opwervelende blubber ontneemt het zicht op de volgende stap. Ik besluit m’n stokken mee te nemen. Heb je een pen om te loggen? Ja die heb ik in mijn paardenstaart gestoken. Voetje voor voetje nader ik het eiland. Tot m’n middel sta ik in het koude water tegen de tijd dat ik er ben. Dan nog op het eiland zien te klauteren. Ik denk niet dat het er heel charmant uitziet op de video, maar het is wel gelukt. Lange tijd was ik bang na al deze inspanning de cache niet te kunnen vinden, maar uiteindelijk toch gelukt. Hoe gaaf is dat.
Ik plons weer van het eiland af en onderneem de terugweg. Wat een kick geeft dit. Iets verderop ga ik nog even zwemmen, daar waar geen planten zijn. Zelfs Georg waagt zich tot zijn middel in het water. Nadat ik even gerelaxed heb in het zonnetje, besluit ik nog een keertje te gaan zwemmen. Het is echt erg koud, maar toch ook heerlijk.
Daarna nemen we het er even van op dit heerlijke plekje. Beetje opwarmen en opdrogen, ook onze zwemkleding. Even wat eten. We houden het bij gekookte eieren, noten en rozijnen. Ik wil hier nooit meer weg. Regelmatig horen we ook de alarmkreet van de bergmarmot. Helaas zien we ze niet.
Dan wordt het tijd door te wandelen. De route loopt via een ander pad naar beneden. Een vrij saaie en erg steile route. Langs de skipistes. Maar daardoor zijn we ook vlot weer beneden. Inmiddels staan daar wel 50 koeien met een paar kalfjes. En een dikke vette stier. We genieten en maken nog een paar mooie video-opnames. Ik wil ook hier nooit meer weg, maar Georg heeft trek in een bakkie, dus we lopen het laatste stukje langs de weg naar de camper.
Wat een topdag, deze staat in de top 10 en misschien wel top 5.
 |
| top dag met top hike |
18-09 Col de Portalet - Canfranc-Estación
We gaan deze heerlijke plek weer verlaten op zoek naar nieuw avontuur.
Allereerst rijden we naar Jaca, een redelijk grote plaats ten zuiden van de Pyreneeën. Daar kunnen we lossen en water innemen en even verderop boodschappen doen. Dat was hard nodig, want we hadden echt nul verse producten. We komen terecht in een niet al te grote Dias met een goed assortiment. Ik ga me te buiten aan groenten en fruit en voor morgen een lekkere verse vis. Vandaag gaan we genieten van een vers gebraden kippetje en gebakken aardappeltjes die ze hier ook verkopen. Het is half één als we klaar zijn, dus dat past mooi. Mmmmmm…..smullen! En dat voor 8 euro.
Daarna rijden we de Pyreneeën weer in totaan Canfranc-Estación, dat precies één vallei westelijker ligt dan die waar wij vandaan komen. De snelste route hierheen was ruim een uur rijden. Uiteindelijk staan we nu op 8 km hemelsbreed van het meertje van gisteren. Ongelofelijk hè?
Inmiddels is het half drie. We gaan nog een klein rondje door het dorp. Heel veel energie heb ik niet meer. Het is dan ook ruim 30 graden. Dit stadje is bekend om z’n lost place van een gigantisch treinstation, dat gedeeltelijk omgebouwd is tot luxe hotel. Het ziet er spectaculair uit. We zien een oude trein, maar ook een trein omgebouwd tot Michelin restaurant. Het is een rare gewaarwording deze lost places tussen de luxe hier met een speeltuin ertussen en netjes gemaaid gras. We loggen nog twee caches en dan vind ik het welletjes. Morgen weer een dag!
Zoals gezegd vandaag alleen maar even een klein rondje. Maar er valt hier nog veel meer te beleven!
In de volgende blog komt het vervolg. We zien dan nog meer oude treinen en lost places waar je ook echt in kunt. Ook zien we weer interessante bunkers van de Linea P.
Als je een abonnement neemt op ons whatsapp-kanaal, krijg je automatisch een berichtje als de volgende blog online staat. Dan mis je het vervolg niet! Tot de volgende keer.
 |
| Canfranc-Estación - een lost place? |
Onze avonturen leggen wij ook vast in vlogs op YouTube. Deze blogs zijn ons reisdagboek; in onze vlogs vind je (veel) meer beeldmateriaal en ook achtergrondinformatie over de plaatsen die we bezoeken. Wij hopen natuurlijk dat jullie ook op YouTube van de partij zullen zijn!
Al onze overnachtingsplaatsen met omschrijving en foto's vinden jullie op de pagina Overnachtingen met de camper. De camperroutes die wij al eerder maakten, vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe reacties? Zet dan hierboven het vinkje bij "Melding sturen" aan.